بهمن قبادی، فیلمساز ایرانی و برنده جوایز جشنواره‌های فیلم کن و برلین، در نامه‌ای سرگشاده از اعضای آکادمی اسکار خواست برای فیلمسازان «بی‌سرزمین» هم سهمیه‌‎ای در نظر بگیرند و آثار سینماگران «شجاعی» را که به سانسور‌های دولتی و فشار «حکومت‌های خودکامه» خود نه می‌گویند، از یاد نبرند. 

بر اساس قوانین آکادمی اسکار، کشورها می‌توانند سالیانه یک فیلم را برای شرکت در اسکار معرفی کنند. فیلم پیشنهادی باید در کشور سازنده به نمایش عمومی درآمده باشد. این قانون در حالی اجرا می‌شود که بسیاری از فیلمسازان کشورهایی مثل ایران، چین، افغانستان و روسیه نه‌تنها امکان نمایش عمومی آثار خود را در کشورشان ندارند، بلکه به دلیل مخالفت با حکومت‌ها، هدف خشم آن‌ها نیز قرار دارند و در تبعید به سر می‌برند. این فیلمسازان به دلیل قوانین حاکم بر آکادمی اسکار نمی‌توانند در این رویداد جهانی شرکت کنند. 

بهمن قبادی، کارگردان ایرانی در تبعید که بسیاری او را با فیلم «زمانی برای مستی اسب‌ها» می‌شناسند، روز سه‌شنبه، ۶ مهر، در نامه‌ای سرگشاده خطاب به اعضای آکادمی اسکار وضعیت سینماگران «بی‌سرزمین» را که در نقاط مختلف جهان و دور از زادگاه خود زندگی می‌کنند، در حالی‌ که جهان آنان را به نام سرزمین مادری‌‌شان می‌شناسد، یادآور شد. به گفته او، این فیلمسازان در غربت کار و زندگی می‌کنند زیرا «حکومت‌های خودکامه» به دلایل «کاملا واهی» آنان را از سرزمین مادری‌ خود رانده‌اند و آنان ناخواسته به مهاجرت و زندگی در غربت تن داده‌اند. 

برنده جایزه صلح جشنواره فیلم برلین با بیان اینکه فیلمسازی چون او جز ملیت ایرانی، خانه‌ و «زبان مستقلی» ندارد، اذعان کرد: «نمی‌دانم باید به چه زبانی فیلم بسازم تا در کشوری غیر از سرزمین خودم به نمایش عمومی گذاشته شود و بعد حکومتی دلش بسوزد و برای هنرم احترام قائل شود و به‌عنوان یکی از راه‌های بیشتر دیده شدن فیلمم آن را به آکادمی معرفی کند.» 

قبادی با تاکید بر اینکه این داستان بسیاری از فیلمسازان در سراسر جهان است که در شرایط مشابهی به سر می‌برند، به آکادمی اسکار پیشنهاد کرد در کنار کشورهای مختلف که هرسال امکان معرفی یک فیلم به آکادمی به‌عنوان نماینده کشور خود را دارند، فیلمسازان در غربت (بی‌سرزمین) هم امکان معرفی یک فیلم به آکادمی را داشته باشد. او تیم پناهندگان المپیک توکیو ۲۰۲۰ را مثال زد که در قالب آن، ورزشکاران رانده شده از کشورهای خود امکان یافتند در این رقابت‌های جهانی را شرکت کنند. 

عضو آکادمی اسکار در نامه خود متذکر شد که اگر فیلمسازان در غربت یا «بی‌سرزمین» بتوانند زیر پرچم «پناهنده‌ها» قرار گیرند، این فرصت را خواهند داشت که فیلم‌هایشان در هیئتی از اعضای آکادمی بازبینی شود و درنهایت، اعضا یکی از آن‌ها را به‌عنوان نماینده پرچم یا کشور «پناهنده‌ها» انتخاب کنند. 

به گفته برنده جایزه دوربین طلایی جشنواره کن، چنین اتفاقی این فرصت را به فیلمسازان مستقل بی‌سرزمین می‌دهد تا جهان به آنان دقیق‌تر نگاه کند و به این موضوع و جنبه‌های مختلف آن کنجکاوتر و حساس‌تر شود. 

بهمن قبادی در بخش دیگری از نامه خود به فیلمسازانی همچون جعفر پناهی و محمد رسول‌اف و ده‌ها سینماگر در چین، روسیه و دیگر نقاط جهان اشاره کرد که در پشت «حصارهای نامرئی زندانی بزرگ» کار و فعالیت می‌کنند و آثار آنان در کشورشان نه‌تنها «سانسور» و «توقیف» می‌شود که نهادهای دولتی هرگز اجازه معرفی آثار آنان به آکادمی را نمی‌دهد. 

کارگردان ایرانی عضو آکادمی اسکار در پایان نامه خود تاکید کرد که این پیشنهاد را به «نمایندگی معنوی» از فیلمسازان مستقل در ایران و جهان به آکادمی اسکار ارائه داده است.